Op deze laatste dag lachte de zon ons weer tegemoet. We konden weer aan de bak. Het 2de goede nieuws was dat iedereen weer present was, de laatste zieken waren weer hersteld en we hadden 4 banen bezet.

Tegen de gewoontes in werden nu in de indeling aan bepaalde wensen voldaan. Franca mocht met haar Maarten spelen en ze hebben de test doorstaan. Geen ruzie geweest en ze kwamen lachend van de baan af. Verder wilde Wim met zijn troostmeisje spelen en gelukkig dus dat ze was hersteld. Ook dat werd in dank afgenomen en Wim kon zijn favoriete slagen weer ten toon spreiden, tot frustratie van de tegenpartij.
Ingrid had haar dag en ze kon haar service weer ten volle benutten. “Ze serveert als een kerel” hoorde ik zeggen terwijl ze weer eens niet bij de bal konden komen.

Na de onderbreking voor de koffie kon de 2de partijen gespeeld worden, nog steeds heerlijk in de zon hoewel de wind wel wat in kracht begon toe te nemen. Maar dat was niets met wat we eerder deze week hebben meegemaakt. Nadat we ook dit hadden afgerond in goede sportiviteit splitste de groep. De meesten gingen lunchen maar een aantal wilden meteen naar het zwembad buiten of de zee. Tenslotte is het de laatste dag dat we dit nu kunnen doen en ze wilden er het meeste uithalen.

Helaas was de wind toch enigszins een spelbreker, het waaide wel niet hard maar de wind was fris. En laten we wel wezen, als je bruin wilt worden moet je niet met kleren aan liggen, gaat dan niet lukken.

Om half drie had Wim zijn tafeltennisgroep weer bij elkaar en dat werd een prachtig spektakel, vooral voor de toeschouwers. De wind hielp mee het kijkplezier te vergroten. De bal werd geserveerd en werd met dezelfde snelheid weer terug over het net geblazen, buiten bereik van de opponent. Grote hilariteit.

Tijdens het borreluurtje stond Peter plotseling op. Hij beriep zich op het weer, de zieken en alles erom heen dat zijn planning niet geheel was geworden wat hij had voorbereid. Maar wat wel is gebleven is de gezelligheid en daar gaat het om in onze TT.

De competitie was eruit gehaald maar hij had beloofd dat er wel een prijs zou worden uitgereikt. Die ging uiteindelijk naar Miriam en Tebbe. Beide waren ongelooflijk ziek geweest en lang de toiletpot hebben moeten omarmen. Maar door deze tegenslag hebben zij zich niet laten kisten en hebben toch iedere keer weer hun bijdrage geleverd: chapeau!

Daarna werd Peter en Ronald naar voren gehaald voor hun bijdrage en zij werden in hun hemd gezet.

Hierna gingen we weer eten en nu zitten we nog gezellig na te kletsen. Morgen vroeg gaan de meesten weer huiswaarts en hopelijk zien we elkaar weer op de reünie die ergens in juli gaat plaatsvinden.

mvg
Ronald