Vanochtend stonden we allemaal vol goede moed op. Maar bij het openen van de gordijnen zonk die moed in de schoenen. Het miezerde verschrikkelijk. Alweer geen tennis. Maar wat dan?

Bij het ontbijt kwamen weer allerlei alternatieven voorbij maar geen enkel hield stand. Het resulteerde in een versnipperde groep. Een deel ging weer shoppen, een ander deel ging naar de sauna terwijl weer een kleine groep in de lounge ging zitten om een boek uit te lezen.

Maar bij het tellen van het aantal koppen bleek dat we toch iemand miste: Tebbe! Uitgerekend de drijfveer achter dit hele gebeuren bleek door ziekte geveld. Er waren al anderen die een buikloop hadden gehad, sommigen hangen er nu tegenaan (de glazen cola konden niet genoeg aangesleept worden) maar Tebbe heeft het zwaar te pakken. Het toilet is vandaag zijn beste vriend.

Tijdens de lunch, sorry Tebbe alweer eten, werd toch besloten dat we vanmiddag een poging moesten wagen om op de tennisbaan een balletje te slaan. Een aantal hadden het idee van half drie anderen van half twee waarop weer iemand reageerde met: half twee verzamelen om te besluiten om half drie te gaan tennissen :-). Het werd uiteindelijk half twee verzamelen om dan op 2 uur de baan op te gaan. Van het hotel uit waren de plassen van de baan gedweild, de wind moest nu de rest doen. En dat lukte prima.

Die zelfde wind maakte het tennis uiteindelijk een vriend van sommige. Maar over het algemeen bleek het toch meer een spelbreker. Maar niet geklaagd, we konden buiten onze partijtjes spelen tot dan toch de regen opnieuw een spelbreker werd.

Het werd nog hard lopen naar de receptie om de echte bui te ontlopen. Het was zo erg dat de stoelen tegen de ramen aan werden geblazen en het personeel in de stromende regen deze op een veiliger plek moesten zetten.

Nu zaten we daar met een kopje thee of iets sterkers naar buiten te staren. Toch hadden we weer kunnen tennissen en dat tot nu toe wel elke dag. Toegegeven, niet zoals we dat 2 jaar achter elkaar hebben kunnen doen, maar dan toch. We zijn een flexibele groep en schikken ons, het is zoals het is. We houden het gezellig, er is al genoeg ellende op de wereld.

Nu ligt Ingrid op bed. Algemene malaise, pijn in haar buik, nog geen diarree of overgeven, maar hopen dat het zo blijft. En dat zij de laatste is van onze groep die dit overkomt. Zo wordt het niet leuk.

Ronald

p.s. Het wordt echt een verhaal van uitersten. Bij het eten bleek dat ook Peter J. en Wim ziek op bed achter zijn gebleven. Hopelijk dat iedereen redelijk door de nachtrust zich beter gaat voelen. Sterkte allemaal